Wens

over steden en dorpen vlogen ze
bossen en vlaktes gleden onder hen weg
zij scheerden langs torens en vlak
langs mij – en zo op mijn papier

gewend als ze zijn aan suizende ruimte
leegte en lichtheid, strijken ze neer
en ik ben verrukt en verheugd
dat ze zich, na hun ontsnapping

die zij niet zien als een ontvluchten
hier vertonen, tussen de regels
als op de lijnen van telefonie
die vroeger zo zichtbaar waren

en nu, ongrijpbaar, communicerend
in de luchtige energievelden
waarin ook ik graag weg wil vliegen
in een legitiem escapisme


© 2010